iranmatikanlogo android
  /  English   /  
logo تاریخ تصویب : 1379/04/26 شماره رای : 7/3463
شماره نظریه
  • توضیحات - - - پرسش : جهت اعمال ماده (173) قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در باب مرور زمان در موضوع حداکثر مجازات قانونی فرار از خدمت در زمان جنگ و درگیریهای مسلحانه ، که قبل از خاتمه جنگ شخصا خود را معرفی نمایند ، اختلاف نظر به شرح ذیل وجود دارد : 1_ حداکثر مجازات قانونی همان است که در موارد 43 و 44 قانون مجازات جرایم نیرو های مسلح بیان شده (15 سال حبس – ده سال حبس ) و برای تعیین مرور زمان اصل مجازات جرم بدون رعایت کیفیات تخفیف و مشدد مناط اعتبار است و مدت مروز زمان آن ده سال میباشد . 2_ چون در ماده 48 قانون مجازات جرایم نیرو های مسلح اعلام شده « فراریان مشمول مواد 43 و 47 این قانون در صورتی که قبل از خاتمه جنگ شخصا خود را معرفی نمایند ، از کیفیات مخففه برخوردار خواهند بود که با توجه به ماده 22 قانون مجازات اسلامی و معنی تخفیف مجازات که تعیین مجازات کمتر از حداقل مجازات قانونی آن است ، چنین نتیجه می گیرند که اعمال کیفیات مخففه در این مورد اجباری است و حداکثر مجازات قانونی همان است که قاضی قانونا نمی تواند بیش از آن تعیین کند . ( کمتر از سه سال در ماده 43 و کمتر از دو سال در ماده 44 )، و این اصل مجازات جرم فرار از خدمت در زمان جنگ است که مرتکب قبل از خاتمه جنگ خود را معرفی مینماید و مدت مرور زمان آن 5 سال است . پاسخ : با توجه به ماده 173 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری و صراحت آن به حداکثر مجازات قانونی ، مجازات مندرج در رای که به لحاظ کیفیات مخففه کمتر از سه سال خواهد بود نمی تواند در ما نحن فیه مناط اعتبار باشد ، بنابراین نظریه دسته اول از قضات که مدت مرور زمان را در موارد موضوع مواد 43 و 44 قانون مجازات جرایم نیرو های مسلح مصوب سال 1371 آن هم به لحاظ حداکثر مجازات قانونی ، ده سال میدانند مورد تایید است .