/
English
/
تماس با ماتیکان
درباره ماتیکان
فرهنگ حقوقی
علامت تجاری
قوانین و آرا
صفحه اصلی
قانون
رای وحدت رویه
نظریه مشورتی
ماده 173 قانون آیین دادرسی کیفری
ماده 217 قانون آیین دادرسی کیفری
تاریخ تصویب :
1391/12/20
شماره رای :
7/2566
قابل اجرا بودن حکم غیابی پس از مضی مهلت های واخواهی و تجدیدنظر به معنی قطعی شدن دادنامه صادره نیست و مشمول مرور زمان ماده 173 هم نمی شود
شماره نظریه
توضیحات - - - پرسش : به تاریخ 13/8/1381 دادنامه شماره 2169 که متضمن محکومیت غیابی آقای ع - خ به اتهام صدور چندین فقره چک بلامحل به حبس و پرداخت جزای نقدی است صادر و اعلام و به صورت قانونی به محکوم علیه ابلاغ میشود اقدامات اجرایی پس از وصول پرونده به دائر اجرا آغاز و با توجه به متواری بودن محکوم علیه و با سپری شدن چندین سال نهایتا به تاریخ 14/10/1387 با دستور قاضی محترم اجرای احکام با این استدلال که موضوع مشمول مرور زمان شده پرونده از آمار کسر و بایگانی میشود حالیه و به تاریخ 14/11/1391 محکوم له با مراجعه به دادسرا اظهار میدارد چند هفته است از محل اختفای محکوم علیه اطلاع جسته و تقاضای جلب وی را نموده است لازم به ذکر است محکوم علیه هنوز به این رای صادره اعتراض ( واخواهی ) و تجدیدنظرخواهی ننموده است با توجه به اختلاف نظرهای موجود سوال اینجاست با توجه به مواد 173 و 174 و 278 ق . آ . د . ک آیا حکم مزبور قطعی شده است ؟ آیا تفاوتی بین حکم قطعی و لازم الاجرهست ؟ نهایتا اینکه حکم فوق الذکر از نظر آن اداره مشمول مرور زمان گردیده است یا خیر ؟ . پاسخ : احکام غیابی که به لحاظ ابلاغ قانونی و مضی مهلت های واخواهی و تجدیدنظر طبق تبصره 1 ماده 217 قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور کیفری به موقع اجرا گذاشته میشود تا زمانیکه ابلاغ واقعی نشده مشمول مرور زمان موضوع ماده 174 قانون مزبور نیست زیرا مقررات این ماده شامل احکام قطعی است و قابل اجرا بودن حکم غیابی پس از مضی مهلت های واخواهی و تجدیدنظر به معنی قطعی شدن دادنامه صادره نیست و مشمول مرور زمان ماده 173 هم نمیشود زیرا در خصوص اتهام متهم حکم صادر شده است .